Volgens Coetzee was er eerst muziek en volgde pas daarna de gesproken tekst. Muziek is voor mij veel meer dan geluid en ritme, het is gevoel. Het gevoel dat ik zocht bij het schrijven van mijn tweede boek vond ik steevast in de muziek. Uit de nummers die ik gebruikte tijdens het schrijven van mijn tweede boek, maakte ik een playlist: RAUW!
(de oorspronkelijke titel)
Zes van deze achttien nummers zullen, in willekeurige volgorde, de komende tijd in feuilleton vorm worden gepubliceerd op Your Song. Bij elk nummer heb ik natuurlijk een deel van de bijbehorende passage uit mijn roman toegevoegd. Dit is deel 4.
‘Je kunt van die Afghanen zeggen wat je wilt, maar die kutkinderen daar jankten in ieder geval niet om niks,’ fluisterde Larie. ‘Nog even en dan zijn we in ieder geval van dat gezeik af en kunnen we naar huis.’ Hij wees naar de bagageband, waar nu de eerste tassen op verschenen. ‘Ik rook het al,’ zei Vik. Het oude echtpaar dat zojuist nog naar hun ervaringen had gevraagd keek verbaasd op. ‘Ruikt u niets?’ vroeg Vik. De man snoof en schudde zijn hoofd. ‘Nee, sorry.’ ‘Die zachte zoetige geur is de geur van het Afghaanse woestijnstof dat in onze kleren is gaan zitten.’ Hoewel hij dacht blij te zijn dat hij die woestijn achter zich had gelaten, maakte plotseling een vreemd soort heimwee zich van hem meester.