Door Vrouw van een militair
Soms moet je de diepte wel in om de wereld te begrijpen. Het leven van een vrouw van een militair is het raarste leven wat een vrouw kan overkomen. Heel onbekend kom je in een ander wereld terecht. Of je nu wilt of niet, je moet mee in deze wereld, anders ben je je partner kwijt. Dat militairen een doel en een passie hebben is duidelijk. Anders kunnen zij hun beroep niet uitoefenen. Dus als je een militair ontmoet moet je je aanpassen en heel veel leren. Afkortingen, termen waar je nog nooit van gehoord hebt en dan ook nog begrijpen wat hij precies voor een werk doet.
Dus ja, aanpassen moest ik enorm. Dat geeft niet want ik krijg er de mooiste liefde voor terug die ik ooit heb gehad. Ook horen hier uitzendingen bij. Dat is zwaar, dat had ik nooit verwacht. Wetend dat mijn liefde ergens is en ik weet niet wat er allemaal gebeurd. Eenzaamheid is een groot woord, maar het komt wel dicht in de buurt. Ook nu is mijn militair weer op uitzending. Terwijl ik nu redelijk relaxt ben komt af en toe toch even de angst naar binnen. Ik sluit mij op in huis want ik ben bang dat ik ook maar iedere chat of telefoongesprek mis. En dat probeer ik dagelijks te voorkomen.
Soms moet je de diepte wel in om de wereld te begrijpen. Het leven van een vrouw van een militair is het raarste leven wat een vrouw kan overkomen. Heel onbekend kom je in een ander wereld terecht. Of je nu wilt of niet, je moet mee in deze wereld, anders ben je je partner kwijt. Dat militairen een doel en een passie hebben is duidelijk. Anders kunnen zij hun beroep niet uitoefenen. Dus als je een militair ontmoet moet je je aanpassen en heel veel leren. Afkortingen, termen waar je nog nooit van gehoord hebt en dan ook nog begrijpen wat hij precies voor een werk doet.
Dus ja, aanpassen moest ik enorm. Dat geeft niet want ik krijg er de mooiste liefde voor terug die ik ooit heb gehad. Ook horen hier uitzendingen bij. Dat is zwaar, dat had ik nooit verwacht. Wetend dat mijn liefde ergens is en ik weet niet wat er allemaal gebeurd. Eenzaamheid is een groot woord, maar het komt wel dicht in de buurt. Ook nu is mijn militair weer op uitzending. Terwijl ik nu redelijk relaxt ben komt af en toe toch even de angst naar binnen. Ik sluit mij op in huis want ik ben bang dat ik ook maar iedere chat of telefoongesprek mis. En dat probeer ik dagelijks te voorkomen.
Ik zit in een achtbaan van gevoelens. Soms verschrikkelijk emotioneel. Soms heel vrolijk. Soms een schuldgevoel omdat ik ook best wel een leuke periode van probeer te maken. Ik kan niet hele dagen blijven zitten in het gevoel van gemis, van verdrietig zijn. Dat is niet mogelijk. Ik moet door
Soms weet ik niet hoe ik met de gevoelens van gemis moet omgaan, lukt het mij niet om ergens anders aan te denken. Gedachten gaan in flarden door mij hoofd en ik merk dat ik mij niet altijd goed kan concentreren. Dit is vooral op werkgebied heel lastig. Mijn wereld draait nu om een uitzending. Om mijn militair die nog thuis moet komen. Altijd het gevoel dat ik mijn leven moet aanpassen aan mijn militair. Altijd een bepaalde angst in mijn achterhoofd. Altijd een stemmetje die zegt wat als……. “nee, niet aandenken. Wegdrukken dat stemmetje”.
Het moment van naar bed gaan stel ik zo lang mogelijk uit. Ik heb er geen zin in om vroeg mijn bed in te duiken. Te stil, te koud, te eenzaam. Ik loop soms door huis en kom tot niets, ben in mijn hoofd echter wel heel druk met van alles. Ik slaak een diepe zucht en loop weg bij de klus die ik bedacht had. Wat mij het ene moment niet lukt, is het volgende moment weer over. De knop gaat weer om en ik zet de radio op standje onbenullig. Al mee zingend poest ik door het huis, ga sporten of pak de telefoon en maak weer een gezellige afspraak met een vriendin. Even de gedachten weg drukken en mijn hoofd weer leeg maken.
Die grote verre woestijn is voor mij een onwerkelijke wereld. Het rare land voor mij waar mijn militair nu leeft. Ik heb filmpjes gezien van het land. Ik heb foto’s gezien van het land. Het doet mij verdriet als ik zie dat mensen zo leven. Kon ik maar meer voor ze doen.
Ieder bericht dat ik ontvang is een geruststelling. Alles is nog goed met mijn militair. Op sommige momenten moet ik sterker zijn dan hem. Ik hoor dat hij het soms moeilijk heeft en ik hoor de frustratie in zijn stem. Op die momenten kan ik ook heel sterk zijn, maar daarna zit ik weer met mijn gevoelens. gedachten en angsten alleen. Het leven op brood en flesjes water. Het lijkt wel een gevangenis, maar ik doe het mijzelf aan. De angst wanneer er als een bezetene aan mijn deur wordt gebeld. Het gevoel van paniek wanneer er op een raar tijdstip de telefoon gaat. Ik zit bij de telefoon te wachten, ren naar de brievenbus als de postbode komt, controleer regelmatig of ik weer een bericht heb en vlieg de pakjesman om zijn nek als hij een pakketje komt brengen. Even iets tastbaars. Niets is zo fijn.
Ik ben een kei geworden in het groot en stoer houden. Gelukkig brengt mijn eigen positieve instelling mij altijd weer snel terug op aarde. Vrienden die niets van zich laten horen, die je laten zitten. Juist nu je ze zo hard nodig hebt. Andere mensen waar je het niet van verwacht leven juist enorm mee. Ze begrijpen het soms niet volledig maar doen toch hun best om mij op te vrolijken en er door heen te trekken. Zonder deze mensen zou ik het nog zwaarder hebben. Het gemis, de onbewuste angst kunnen je omtoveren tot een ander mens.
En dat alles gebeurd alleen om ik hou van een militair. Een militair die zijn beroep moet uitoefenen. Ik sta achter hem en zijn collega’s. Ik ben trots op hem, meer dan ik ooit kan uitleggen. Het goede werk dat zij verrichten, vrede en veiligheid in de wereld, sloopt mij af en toe wel stukje voor stukje, maar maakt mij met de dag ook weer sterker. Het komt wel goed met mij dat weet ik uit ervaring.
Als hij er eerst maar weer is. Weer veilig bij mij. Dan komt de volgende moeilijke stap. Hoe komt hij terug. Hoe gaat het met hem? Is hij veranderd En hoe raar het ook klinkt het weer opnieuw wennen aan elkaar. Het lijkt zo onwerkelijk dat hij over een paar maanden weer thuis komt. De eerste periode leef je op wolken, blij dat je weer bij elkaar bent. De periode daarna is vreemd. Een periode van verliefdheid maar ook van stilte. Samen zijn kan dan soms ook als eenzaamheid voelen. Hij moet weer enorm wennen aan deze wereld en ik moet weer wennen om alles met hem te delen. Dan denk je als hij thuis dat je er bent, maar zo is het niet. Dan komen er soms nog een paar heftige maanden.
Intense liefde voor elkaar is iets dat moet je overkomen, het is het mooiste wat er is. Soms kan het je ook even slopen. Ik tel niet de weken die ik nog moet gaan, ik tel de weken die ik heb gehad. Dat is de overwinning voor mijzelf. Weer een week verder en een stap dichterbij. Mijn kracht en liefde voor deze militair en het onbekende wereldje wat het voor mij was, heeft mij gevormd tot de persoon die ik nu ben. Enorm zelfstandig, soms emotioneel en het volgende moment heel hard.
Soms weet ik niet hoe ik met de gevoelens van gemis moet omgaan, lukt het mij niet om ergens anders aan te denken. Gedachten gaan in flarden door mij hoofd en ik merk dat ik mij niet altijd goed kan concentreren. Dit is vooral op werkgebied heel lastig. Mijn wereld draait nu om een uitzending. Om mijn militair die nog thuis moet komen. Altijd het gevoel dat ik mijn leven moet aanpassen aan mijn militair. Altijd een bepaalde angst in mijn achterhoofd. Altijd een stemmetje die zegt wat als……. “nee, niet aandenken. Wegdrukken dat stemmetje”.
Het moment van naar bed gaan stel ik zo lang mogelijk uit. Ik heb er geen zin in om vroeg mijn bed in te duiken. Te stil, te koud, te eenzaam. Ik loop soms door huis en kom tot niets, ben in mijn hoofd echter wel heel druk met van alles. Ik slaak een diepe zucht en loop weg bij de klus die ik bedacht had. Wat mij het ene moment niet lukt, is het volgende moment weer over. De knop gaat weer om en ik zet de radio op standje onbenullig. Al mee zingend poest ik door het huis, ga sporten of pak de telefoon en maak weer een gezellige afspraak met een vriendin. Even de gedachten weg drukken en mijn hoofd weer leeg maken.
Die grote verre woestijn is voor mij een onwerkelijke wereld. Het rare land voor mij waar mijn militair nu leeft. Ik heb filmpjes gezien van het land. Ik heb foto’s gezien van het land. Het doet mij verdriet als ik zie dat mensen zo leven. Kon ik maar meer voor ze doen.
Ieder bericht dat ik ontvang is een geruststelling. Alles is nog goed met mijn militair. Op sommige momenten moet ik sterker zijn dan hem. Ik hoor dat hij het soms moeilijk heeft en ik hoor de frustratie in zijn stem. Op die momenten kan ik ook heel sterk zijn, maar daarna zit ik weer met mijn gevoelens. gedachten en angsten alleen. Het leven op brood en flesjes water. Het lijkt wel een gevangenis, maar ik doe het mijzelf aan. De angst wanneer er als een bezetene aan mijn deur wordt gebeld. Het gevoel van paniek wanneer er op een raar tijdstip de telefoon gaat. Ik zit bij de telefoon te wachten, ren naar de brievenbus als de postbode komt, controleer regelmatig of ik weer een bericht heb en vlieg de pakjesman om zijn nek als hij een pakketje komt brengen. Even iets tastbaars. Niets is zo fijn.
Ik ben een kei geworden in het groot en stoer houden. Gelukkig brengt mijn eigen positieve instelling mij altijd weer snel terug op aarde. Vrienden die niets van zich laten horen, die je laten zitten. Juist nu je ze zo hard nodig hebt. Andere mensen waar je het niet van verwacht leven juist enorm mee. Ze begrijpen het soms niet volledig maar doen toch hun best om mij op te vrolijken en er door heen te trekken. Zonder deze mensen zou ik het nog zwaarder hebben. Het gemis, de onbewuste angst kunnen je omtoveren tot een ander mens.
En dat alles gebeurd alleen om ik hou van een militair. Een militair die zijn beroep moet uitoefenen. Ik sta achter hem en zijn collega’s. Ik ben trots op hem, meer dan ik ooit kan uitleggen. Het goede werk dat zij verrichten, vrede en veiligheid in de wereld, sloopt mij af en toe wel stukje voor stukje, maar maakt mij met de dag ook weer sterker. Het komt wel goed met mij dat weet ik uit ervaring.
Als hij er eerst maar weer is. Weer veilig bij mij. Dan komt de volgende moeilijke stap. Hoe komt hij terug. Hoe gaat het met hem? Is hij veranderd En hoe raar het ook klinkt het weer opnieuw wennen aan elkaar. Het lijkt zo onwerkelijk dat hij over een paar maanden weer thuis komt. De eerste periode leef je op wolken, blij dat je weer bij elkaar bent. De periode daarna is vreemd. Een periode van verliefdheid maar ook van stilte. Samen zijn kan dan soms ook als eenzaamheid voelen. Hij moet weer enorm wennen aan deze wereld en ik moet weer wennen om alles met hem te delen. Dan denk je als hij thuis dat je er bent, maar zo is het niet. Dan komen er soms nog een paar heftige maanden.
Intense liefde voor elkaar is iets dat moet je overkomen, het is het mooiste wat er is. Soms kan het je ook even slopen. Ik tel niet de weken die ik nog moet gaan, ik tel de weken die ik heb gehad. Dat is de overwinning voor mijzelf. Weer een week verder en een stap dichterbij. Mijn kracht en liefde voor deze militair en het onbekende wereldje wat het voor mij was, heeft mij gevormd tot de persoon die ik nu ben. Enorm zelfstandig, soms emotioneel en het volgende moment heel hard.
Kijk op YouTube
Het nummer van Blof: “een manier om thuis te komen” vertaald volledig mijn gevoel voor mijn militair. Ik wacht op hem, dat weet hij. Net zoals hij zijn best zal doen om veilig thuis te komen.
RSS-feed