Arrows may not center when in edit mode. Once site is published, the arrow will be centered on the tab
When the site is published, this border and note will not show up.
Drag & drop your tab 1 content here
‘Tja, voor wie
zou ik thuisblijven?’
Jarenlang was hij een binnenslaper. Hij woonde op de kazerne. In een klein kamertje zonder keuken. ‘Een kaal hok.’ Juul Platenburg is communicatieadviseur voor de sectie Communicatie van de Luchtmobiele Brigade. Toen hij na zijn laatste missie uit Uruzgan terugkwam en zijn relatie uitging, knapte er iets. ‘Ik voelde me ontheemd.’
Als journalist van Defensie ging Juul Platenburg drie keer op uitzending. Hij begeleidde journalisten; van NOS-verslaggevers tot de interviewers van Al-Jazeera. En hij schreef zelf artikelen. Een fantastische manier om soldaat tot generaal het hemd van het lijf te vragen en zijn nieuwsgierigheid te bevredigen. Juuls laatste missie omvatte zes maanden en ging naar Uruzgan, Afghanistan.
“Na vier maanden ging er zo’n 1200 man naar huis, er bleef 56 man. Ik was een van hen. Toen arriveerde er een nieuwe lichting van 1200 militairen. En toen dacht ik: ‘Wacht even, dit is niet mijn kamp, en niet mijn uitzending.’ Ik moest toen nog negen weken. Ik had het op een gegeven moment wel gehad met die uitzending. Het was genoeg. Ik wilde naar huis.
Kijk, een militair zit in een peloton en je hebt standaard een buddy. Dus met een klein groepje mensen heb je nauw contact. Je zit 24 uur lang op elkaars lip en dat leidt tot botsingen, maar ook tot hechte vriendschappen. Die jongens weten altijd veel van elkaars privésituatie. Je deelt veel met elkaar. Maar als journalist was ik altijd de buitenstaander bij een missie. De eenling. Als je met een bataljon van 500 man op missie gaat, dan ben jij de vreemde eend in de bijt. Ik leer die 500 man echt niet allemaal kennen.
Tijdens mijn laatste uitzending ben ik wel voor het eerst echt bevriend geraakt met een collega. Met Paul, een fotograaf in dienst van Defensie. Paul was de rust zelve, niet gek te krijgen. We hadden dezelfde humor. Toen er een nieuw stuk wapentuig binnenkwam, werd dat direct ingezet in Kandahar. Paul moest daar naartoe om foto’s te maken. Hij zat achter in een vrachtwagen: scherfvest aan, helm op, wapen in de hand. Ik had een brok in m’n keel. Toen heb ik voor het eerst afscheid genomen van iemand en gezegd: ‘Hé, zorg dat je veilig terugkomt.’ En dat daar betekenis in zat. Sindsdien is die vriendschap heel hecht.
Maar verder? Jarenlang zwierf ik door de wereld. In vijf jaar tijd was ik drie keer op uitzending geweest. Daarnaast hou ik van reizen, dus naast de missies en oefeningen ging ik regelmatig een week of vier op reis. Want tja, voor wie zou ik thuisblijven?
Doordeweeks sliep ik in het officiershotel in Arnhem. Dat klinkt heel chique, maar dat is gewoon een lelijk kaal hok. Geen keuken, geen televisie als je er zelf geen meeneemt. Dat kamertje was mijn slaapplek. Overdag ging ik naar m’n werk. En als ik om half vijf klaar was, dan ging ik naar het PMT (Protestantse Militaire Tehuizen; bruin huiskamercafé waar veel militairen komen eten en de gezelligheid opzoeken). ECHOS Home ‘De Landing’, het PMT naast mijn kazerne, was mijn tweede thuis. Desiree en IJsbrand, die de plek runnen, waren mijn surrogaatouders. En dat waren gezellige avonden met stamgasten, maar het is niet hetzelfde als een thuis. Ik gooide alles op het weekend in Eindhoven, mijn woonplaats. Maar mijn vrienden kregen relaties en kinderen, hadden niet meer altijd zin om te gaan stappen. Ik stompte af.”
Bij thuiskomst na zijn laatste uitzending naar Uruzgan, loopt Juuls relatie stuk met zijn toenmalige vriendin. Hij is naarstig op zoek naar bodem onder zijn voeten, een thuis, maar hiermee verdwijnt het laatste restje stabiliteit dat hij heeft.
“Na de uitzending kreeg ik van mijn toenmalige vriendin te horen dat ze me vaak negatief vond, en dat klopte. Ik maakte kleine zaken onnodig groot. Op momenten voelde ik heel veel woede opkomen die ik vervolgens inhield. Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik naar de supermarkt liep en het gevoel had dat er iemand vlak achter me liep. Door mijn hoofd schoot de gedachte dat als ik een hand op mijn schouder voelde ik direct zou omdraaien en de persoon neer zou slaan. Er liep niemand…
Toen mijn vriendin de relatie verbrak was dat een knakmoment. Ik besefte dat ik dit niet meer wilde. Altijd maar binnenslapen; geen sociaal leven hebben; het ontheemd zijn. Ik had behoefte aan een basis waar ik me geliefd en gesteund voel en waar ik kan zorgen voor de mensen waar ik om geef. In gesprek met raadsvrouw Ingeborg Takken kwam ook mijn nieuwe functie bij een andere eenheid ter sprake. Ze vroeg me wat de militaire drill is als je de weg kwijt bent. Zonder na te denken antwoordde ik: ‘Terug naar het laatst bekende punt en kaartstudie doen.’ Zij heeft er voor gezorgd dat ik op mijn oude werkplek bij de Luchtmobiele Brigade kon terugkomen. Dat voelde voor mij veilig, als thuiskomen.
Mijn leven veranderde echt op het moment dat ik Frieda ontmoette. Een aparte vrouw, dacht ik. Op een gegeven moment belde ze me op: ‘Wat doe je dit weekend? Ik wil graag met Bo (Frieda’s zoon) naar de Apenheul.’ Nou woonde zij in Groningen en ik in Eindhoven, maar ach, Apeldoorn... Precies in het midden. Ik dacht: komt er seks van, dan is dat mooi meegenomen en niet, dan is het ook goed.
Ze zeggen wel eens: ‘hij is zo gewóón gebleven’, maar ik ben gewoon gebléven zeg maar. Ik kan van mezelf redelijk twijfelen, maar bij haar heb ik nooit twijfel gehad. Geen enkele. Ook niet toen bleek dat ze na tien maanden zwanger was. Zelfs niet toen het met Frieda psychisch minder goed ging. Toen dacht ik alleen maar: ‘Hoe kan ik er voor haar zijn en daarnaast niet mezelf verliezen?’
Leren mezelf niet te verliezen in werk of wat dan ook, dat heb ik door deze hele periode wel geleerd. Ik ben altijd goed geweest in de kameleon spelen en meebewegen met anderen. Ik merk dat ik daar steeds meer moeite mee heb. Ik word zelf zichtbaarder. Ik maak eerder een pas op de plaats. Mijn leven is sinds ik Frieda heb ontmoet volledig anders, maar niet per se in rustiger vaarwater gekomen. Een jong gezin combineren met werk en studie is druk. Maar mijn gezin is mijn thuis, mijn basis. Dit had ik nodig om meer tot mezelf te komen.”
Jarenlang was hij een binnenslaper. Hij woonde op de kazerne. In een klein kamertje zonder keuken. ‘Een kaal hok.’ Juul Platenburg is communicatieadviseur voor de sectie Communicatie van de Luchtmobiele Brigade. Toen hij na zijn laatste missie uit Uruzgan terugkwam en zijn relatie uitging, knapte er iets. ‘Ik voelde me ontheemd.’
Als journalist van Defensie ging Juul Platenburg drie keer op uitzending. Hij begeleidde journalisten; van NOS-verslaggevers tot de interviewers van Al-Jazeera. En hij schreef zelf artikelen. Een fantastische manier om soldaat tot generaal het hemd van het lijf te vragen en zijn nieuwsgierigheid te bevredigen. Juuls laatste missie omvatte zes maanden en ging naar Uruzgan, Afghanistan.
“Na vier maanden ging er zo’n 1200 man naar huis, er bleef 56 man. Ik was een van hen. Toen arriveerde er een nieuwe lichting van 1200 militairen. En toen dacht ik: ‘Wacht even, dit is niet mijn kamp, en niet mijn uitzending.’ Ik moest toen nog negen weken. Ik had het op een gegeven moment wel gehad met die uitzending. Het was genoeg. Ik wilde naar huis.
Kijk, een militair zit in een peloton en je hebt standaard een buddy. Dus met een klein groepje mensen heb je nauw contact. Je zit 24 uur lang op elkaars lip en dat leidt tot botsingen, maar ook tot hechte vriendschappen. Die jongens weten altijd veel van elkaars privésituatie. Je deelt veel met elkaar. Maar als journalist was ik altijd de buitenstaander bij een missie. De eenling. Als je met een bataljon van 500 man op missie gaat, dan ben jij de vreemde eend in de bijt. Ik leer die 500 man echt niet allemaal kennen.
Tijdens mijn laatste uitzending ben ik wel voor het eerst echt bevriend geraakt met een collega. Met Paul, een fotograaf in dienst van Defensie. Paul was de rust zelve, niet gek te krijgen. We hadden dezelfde humor. Toen er een nieuw stuk wapentuig binnenkwam, werd dat direct ingezet in Kandahar. Paul moest daar naartoe om foto’s te maken. Hij zat achter in een vrachtwagen: scherfvest aan, helm op, wapen in de hand. Ik had een brok in m’n keel. Toen heb ik voor het eerst afscheid genomen van iemand en gezegd: ‘Hé, zorg dat je veilig terugkomt.’ En dat daar betekenis in zat. Sindsdien is die vriendschap heel hecht.
Maar verder? Jarenlang zwierf ik door de wereld. In vijf jaar tijd was ik drie keer op uitzending geweest. Daarnaast hou ik van reizen, dus naast de missies en oefeningen ging ik regelmatig een week of vier op reis. Want tja, voor wie zou ik thuisblijven?
Doordeweeks sliep ik in het officiershotel in Arnhem. Dat klinkt heel chique, maar dat is gewoon een lelijk kaal hok. Geen keuken, geen televisie als je er zelf geen meeneemt. Dat kamertje was mijn slaapplek. Overdag ging ik naar m’n werk. En als ik om half vijf klaar was, dan ging ik naar het PMT (Protestantse Militaire Tehuizen; bruin huiskamercafé waar veel militairen komen eten en de gezelligheid opzoeken). ECHOS Home ‘De Landing’, het PMT naast mijn kazerne, was mijn tweede thuis. Desiree en IJsbrand, die de plek runnen, waren mijn surrogaatouders. En dat waren gezellige avonden met stamgasten, maar het is niet hetzelfde als een thuis. Ik gooide alles op het weekend in Eindhoven, mijn woonplaats. Maar mijn vrienden kregen relaties en kinderen, hadden niet meer altijd zin om te gaan stappen. Ik stompte af.”
Bij thuiskomst na zijn laatste uitzending naar Uruzgan, loopt Juuls relatie stuk met zijn toenmalige vriendin. Hij is naarstig op zoek naar bodem onder zijn voeten, een thuis, maar hiermee verdwijnt het laatste restje stabiliteit dat hij heeft.
“Na de uitzending kreeg ik van mijn toenmalige vriendin te horen dat ze me vaak negatief vond, en dat klopte. Ik maakte kleine zaken onnodig groot. Op momenten voelde ik heel veel woede opkomen die ik vervolgens inhield. Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik naar de supermarkt liep en het gevoel had dat er iemand vlak achter me liep. Door mijn hoofd schoot de gedachte dat als ik een hand op mijn schouder voelde ik direct zou omdraaien en de persoon neer zou slaan. Er liep niemand…
Toen mijn vriendin de relatie verbrak was dat een knakmoment. Ik besefte dat ik dit niet meer wilde. Altijd maar binnenslapen; geen sociaal leven hebben; het ontheemd zijn. Ik had behoefte aan een basis waar ik me geliefd en gesteund voel en waar ik kan zorgen voor de mensen waar ik om geef. In gesprek met raadsvrouw Ingeborg Takken kwam ook mijn nieuwe functie bij een andere eenheid ter sprake. Ze vroeg me wat de militaire drill is als je de weg kwijt bent. Zonder na te denken antwoordde ik: ‘Terug naar het laatst bekende punt en kaartstudie doen.’ Zij heeft er voor gezorgd dat ik op mijn oude werkplek bij de Luchtmobiele Brigade kon terugkomen. Dat voelde voor mij veilig, als thuiskomen.
Mijn leven veranderde echt op het moment dat ik Frieda ontmoette. Een aparte vrouw, dacht ik. Op een gegeven moment belde ze me op: ‘Wat doe je dit weekend? Ik wil graag met Bo (Frieda’s zoon) naar de Apenheul.’ Nou woonde zij in Groningen en ik in Eindhoven, maar ach, Apeldoorn... Precies in het midden. Ik dacht: komt er seks van, dan is dat mooi meegenomen en niet, dan is het ook goed.
Ze zeggen wel eens: ‘hij is zo gewóón gebleven’, maar ik ben gewoon gebléven zeg maar. Ik kan van mezelf redelijk twijfelen, maar bij haar heb ik nooit twijfel gehad. Geen enkele. Ook niet toen bleek dat ze na tien maanden zwanger was. Zelfs niet toen het met Frieda psychisch minder goed ging. Toen dacht ik alleen maar: ‘Hoe kan ik er voor haar zijn en daarnaast niet mezelf verliezen?’
Leren mezelf niet te verliezen in werk of wat dan ook, dat heb ik door deze hele periode wel geleerd. Ik ben altijd goed geweest in de kameleon spelen en meebewegen met anderen. Ik merk dat ik daar steeds meer moeite mee heb. Ik word zelf zichtbaarder. Ik maak eerder een pas op de plaats. Mijn leven is sinds ik Frieda heb ontmoet volledig anders, maar niet per se in rustiger vaarwater gekomen. Een jong gezin combineren met werk en studie is druk. Maar mijn gezin is mijn thuis, mijn basis. Dit had ik nodig om meer tot mezelf te komen.”
Door Sonja van der Sar
Drag & drop your tab 2 content here
Juul ontmoet Pine Bluff & Brat Spitt
Juul Platenburg en Pine Bluff ft. Brat Spitt ontmoeten elkaar bij Echo Home Base 'De Landing' in Schaarsbergen. Jarenlang de 'stamkroeg' van Juul en niet in de laatste plaats door Ysbrand en Desiree Terlouw die een belangrijke rol spelen in zijn verhaal. In bijzijn van humanistisch raadsvrouw Christy van Hastenberg vertelt Juul zijn verhaal aan de mannen van Pine Bluff ft Brat Spitt. De mannen herkennen zichzelf in zijn verhaal, de worsteling, je verantwoordelijkheid nemen en de loyaliteit dilemma's die daarbij horen.
Pine Bluff & Brat Spitt componeerden daar een lied over getiteld 'My demons, colours & reasons'. #Rock!
Juul Platenburg en Pine Bluff ft. Brat Spitt ontmoeten elkaar bij Echo Home Base 'De Landing' in Schaarsbergen. Jarenlang de 'stamkroeg' van Juul en niet in de laatste plaats door Ysbrand en Desiree Terlouw die een belangrijke rol spelen in zijn verhaal. In bijzijn van humanistisch raadsvrouw Christy van Hastenberg vertelt Juul zijn verhaal aan de mannen van Pine Bluff ft Brat Spitt. De mannen herkennen zichzelf in zijn verhaal, de worsteling, je verantwoordelijkheid nemen en de loyaliteit dilemma's die daarbij horen.
Pine Bluff & Brat Spitt componeerden daar een lied over getiteld 'My demons, colours & reasons'. #Rock!
Drag & drop your tab 3 content here
My demons, my colours & my reasons
The moment I close my door And as I leave The world outside I realize, There's nothing more, My uniform, My loyalty that writes I realize, There's nothing more, My uniform My loyalty that lights My brain's like a hamster on a treadmill Always search for answers, I can never get my head still Army green hides a troubled mind Identity without my uniform is quite undefined A loner in a band of brothers', it gets empty And cold in the hot sands, don't forget: drink plenty Serve my flag with a proud heart Don't allow myself to be the weakest link and to fall apart But who am I? And where do I belong? Could use a beacon to light the way and to help me carry on Fill the void inside, lead me to Eden Show a worrying warrior the road to internal freedom I realize, There's nothing more, My uniform My loyalty that writes I realize, There's nothing more, My uniform My loyalty that lights Brat Spitt |
I'm running... Now I'm about to break The echo of my landing, BOOM! It made the ground shake I'll built my own... Home, my stronghold Create a safe haven for the rise of a lost soul As I speak... Releasing my demons Uncover my colors and I discover the reasons It cleared my mind... Remember the exercise To the last known point, check your map with these fresh eyes Woman! ... Expected nothing from ya But strolling with the monkey's we had a little wonder Lets walk the line... Let's Foxtrot, Tango Left Echo as Hotel, Papa feels like a Romeo As we leave... Take the kids, sail away No longer the anchor, but captain with a home base Till the end of time... Cuz I love Your Song On the shores of the Rhine is where the battle was won I realize, There's nothing more, My uniform My loyalty that writes Now these real eyes, Mean so much more, My uniform, my loyalty, my life! Music Pine Bluff |
Drag & drop your tab 4 content here
The making of My Demons, Colours & Reasons
Door Monique Mulder
Pine Bluff
Pine Bluff oftewel Dutch Groove 'n Riffmeisters, In Your Face, Prodigal Sons of Rock, Ralph- vocals, Rowdy - bass, Mark - guitars, Jeroen - guitars, Vincent - drums. ft. Brat Spitt -rap. Pine Bluff is een band die in de samenwerking met Brat Spitt uit de startblokken schiet met 'My demons, colours & reasons'. Een track over de realiteit, zonder romantiek even rauw als Pine Bluff zelf. Militair Juul vertelde aan hen over zijn loyaliteit dilemma. Een verhaal wat zeker de moeite bleek om daar een nummer over te schrijven. Rappend en schreeuwend werken ze zich muzikaal door het nummer en het verhaal van Juul heen. Brat Spitt
Rapper Bericht door Pine Bluff inc. Bericht door Pine Bluff inc. |
Bericht door Pine Bluff inc. Bericht door Pine Bluff inc. Bericht door Pine Bluff inc. |
YourSong - Rianne Toussaint from Guido Crolla on Vimeo. |
YourSong - Jeroen Buijs from Guido Crolla on Vimeo. |
Drag & drop content here