Door Thuisfrontmissies

Mei 2009 Zondag: 
Ik vertel je dat ik niet kan slapen, ik wíl niet slapen! Ik wil met mijn hoofd op je ontblote borst luisteren naar het kloppen van je hart. Ik wil het geluid in me opnemen, om nooit te vergeten. Ik wil dat het moment stil staat. Zodat ik je nog even bij me heb. Je gaat tenslotte weg, met het vliegtuig, naar het buitenland, enge dingen doen. Oefenen, voor het echte werk. Voor mij is het nieuw, ik weet niet wat me overkomt. Ik moet je morgen gedag zeggen, terwijl pas verliefde stelletjes gewoon pas verliefde stelletjes moeten zijn. Met vlinders in hun buik. Niet die steen, die in mijn buik genesteld zit! Terwijl je me een kus op mijn voorhoofd geeft en me welterusten wenst, hoor ik in de verte de eerste klanken van het bekende lied. Jouw lievelingslied. ‘Slaap maar en rust goed, morgen wordt een lange dag. Niet meer piekeren nu, de wind zal ons dragen’. 

Maandag: Je draait je om, voor nog één kus. Daar. In de hal van het vliegveld. Ik wil niet meer, ik wil naar huis. Ik voel me misselijk en de tranen vloeien rijkelijk. Ik heb nog nooit zoiets onnatuurlijks gevoeld als vandaag. Het is raar en we kennen elkaar tenslotte nog maar 4 maanden. Wie ben ik om je zo op te eisen en je gedag te kussen als je hele familie je ook graag gedag wil zeggen? Je gaat me missen zeg je maar dat gaat er bij mij niet in. Je staat tenslotte te glunderen met een glimlach van oor tot oor. Je gaat ervaren wat je tot nu toe alleen op papier hebt kunnen lezen, wat je tot nu toe van anderen hebt vernomen. Je gaat meemaken hoe het is. Je stapt zo in het vliegtuig en neemt je koffer mee, met daarin een stukje van mijn hart. Ik wil het niet. Ik wil het niet maar laat je gaan. Dit is wat je gelukkig maakt. Ik zie het aan je. 
 
Terwijl jij je in een stukje “no man’s land” bevindt, stuur je me een sms.

Door Niels Roelen

Volgens Coetzee was er eerst muziek en volgde pas daarna de gesproken tekst. Muziek is voor mij veel meer dan geluid en ritme, het is gevoel. Het gevoel dat ik zocht bij het schrijven van mijn tweede boek vond ik steevast in de muziek. Uit de nummers die ik gebruikte tijdens het schrijven van mijn tweede boek, maakte ik een playlist: RAUW!
(de oorspronkelijke titel) 

Zes van deze achttien nummers zullen, in willekeurige volgorde, de komende tijd in feuilleton vorm worden gepubliceerd op Your Song. Bij elk nummer heb ik natuurlijk een deel van de bijbehorende passage uit mijn roman toegevoegd. Dit is deel 4.

Uit: Leven na Uruzgan, Deel 1 Hoofdstuk 1

‘Je kunt van die Afghanen zeggen wat je wilt, maar die kutkinderen daar jankten in ieder geval niet om niks,’ fluisterde Larie. ‘Nog even en dan zijn we in ieder geval van dat gezeik af en kunnen we naar huis.’ Hij wees naar de bagageband, waar nu de eerste tassen op verschenen. ‘Ik rook het al,’ zei Vik. Het oude echtpaar dat zojuist nog naar hun ervaringen had gevraagd keek verbaasd op. ‘Ruikt u niets?’ vroeg Vik. De man snoof en schudde zijn hoofd. ‘Nee, sorry.’ ‘Die zachte zoetige geur is de geur van het Afghaanse woestijnstof dat in onze kleren is gaan zitten.’ Hoewel hij dacht blij te zijn dat hij die woestijn achter zich had gelaten, maakte plotseling een vreemd soort heimwee zich van hem meester.

“Je doet het voor die vent die naast je zit. Niet voor het geld. Niet voor de politiek.”

Op 4 september 2006, bij het intreden van de schemer, komt de eenheid van Frank van de Looy en Joost Engel onder vuur te liggen in Kandahar, Afghanistan. Het grind op de basis spat alle kanten op. “Was het kantje boord? Moeilijk in te schatten. We dachten: Dit gaat fout. Maar uiteindelijk zijn er geen gewonden gevallen. Wonderlijk. ‘Lucky Dutch’, zo werden we daarna wel genoemd.” 

Wapenbroeders. Kameraden. Dat zijn ze sindsdien. Frank: “Ik ga voor Joost door het vuur. Ik ga niet dagelijks op bezoek, maar als hij me midden in de nacht belt en zegt: ‘Ik heb hulp nodig’, dan sta ik naast mijn bed.” 

Joost: “Het motto van het Regiment van Heutsz is dat ‘de kracht van een man degene naast je is’. Je moet er van op aan kunnen dat je maten doen wat ze moeten doen. Dat vertrouwen is er. En het is zo vanzelfsprekend dat je er niet bij stilstaat. Ik weet dat als ik zwaargewond ben, Frank me weghaalt uit de vuurlinie en zorgt dat ik hulp krijg. Ik doe dat ook voor hem. Zonder die wetenschap kan je als militair niet functioneren. Kijk, het werk wat wij doen: maanden van huis zijn, dag en nacht op elkaars lip zitten... Je kent elkaar door en door. Soms heb je het gevoel dat je samen alles aankunt. Zo’n vuurgevecht versterkt dat. Later realiseer je je dat je samen in die tent hebt gezeten, je deelt dat en dat schept een band.”