Eén van mijn vele muzikale herinneringen stamt uit november 1994. Mijn Spaanse collega (Paco) onze Bosnische tolk (Irina) en ik waren op weg als UNMO (ongewapende waarnemers) patrouille in een ongepantserde cherokee. Het was in Bihac pocket, Bosnië, een patrouille vanuit Bihac naar de frontlijn.
We hebben geen keuze, vliegensvlug verlaten we de auto en zoeken dekking in de ondiepe betonnen waterafvoer naast de weg. Uren hebben we daar doorgebracht. Terwijl we ons, met zijn drieën, zo plat mogelijk maakten en we rookten of ons leven ervan af hing, zong Irina (pas 20 jaar oud) steeds weer opnieuw een nummer van Bon Jovi. Keep the faith...
That their time has just begun
I have suffered for my anger
There are wars that can't be won
Father father please believe me
I am laying down my guns
I am broken like an arrow
Forgive me
Forgive your wayward son
Geen favoriet nummer van mij. Maar o zo toepasselijk. En ja, dit is het nummer dat bij het horen ervan mij terugbrengt naar die greppel en naar het schuurtje waarheen we later gevlucht zijn... En naar het huis achter het schuurtje waar we uiteindelijk in terecht kwamen. Het schuurtje werd kort nadat wij daar uit vertrokken waren getroffen door een mortiergranaat.