Een blog schrijven voor Your Song, over mijn muzikale herinnering aan mijn defensietijd bij de Koninklijke Marine. Zo'n kans kan ik natuurlijk niet laten varen. Ik ben er eens voor gaan zitten en moest 25 jaar terug in de tijd, zolang alweer. Ik weet het nog goed ik wilde bij de Koninklijke Marine en solliciteerde via de Tros Kompas, u weet wel, het zo beruchte tv magazine. "Wil u wat meer zien van de wereld en een gedegen opleiding kom dan bij de Koninklijke Marine." Dat stond er en ik dacht "Ja, daar ga ik heen!"
Hoe dan ook, in de zes uur 'af' mocht je dus je 'eigen ding doen', zoals video kijken of je post lezen, een kaartje leggen, slapen of je 'dagelijkse verzorging'. Nou ja dagelijks... In de morgen even tandjes poetsen en twee keer in de week douchen. Wat zoveel inhield als de kraan aan, jezelf nat spetteren, kraan weer uit, in zepen, kraan weer aan, afspoelen, klaar.
Omdat de leefruimte zo beperkt was, waren je kleding mogelijkheden ook erg beperkt, wat we meenamen om 'op de wal te gaan stappen' lag dan ook onder je matras. Maar als we eenmaal in een haven lagen... ja dan kwam ook weer de post aan boord. Ik kreeg dan de brieven van mijn vriendin, en zij is nog steeds mijn vrouw! Ze stuurde mij dan cassette bandjes met al die prachtige muziek van Simply Red.
Onder het water draagt al het geluid veel verder, dus moesten we zo stil mogelijk zijn. Tijdens de bereiding van het eten in het kombuis stond er -alleen als het mocht- heel, heel heel zacht muziek op. En dan vooral natuurlijk Simply Red met 'Holding Back The Years', dat was mijn favoriet. Alles vond ik er in, plezier en verdriet. Wat heb ik genoten van deze gigant Mick Hucknall! En ik luister deze muziek tot op de dag van vandaag.
Zolang geleden en toch denk ik nog steeds regelmatig terug aan deze tijd. Het mooie is dat de oude Hr.Ms.Tonijn op het droge ligt bij het Marinemuseum in Den Helder, dus ik ga er geregeld heen en geniet dan uren van deze oude drie-cilinder onderzeeboot en alle herinneringen die ik aan deze tijd heb.
En altijd met een lach en een traan. Als ik daar aan terug denk was die tijd eigenlijk toch het mooiste wat je mee kon maken. Op een onderzeeër, dag in dag uit op 250 meter diepte, met al je maten. Waar je altijd van op aan kon. Wat een kameraadschap! Dat vind je echt maar dan ook echt...juist helemaal nergens!
Daar ben ik nog steeds dankbaar voor.
Bedankt Marinematen! 'De Staaf'