My Song door Stefan
17 April 2010, een zwarte dag uit mijn mariniers carrière en mijn leven.
Een doffe explosie doorbreekt de relatieve rust van de West-Dorafshan. Vanaf Combat Outpost Tabar is de klap goed te horen. Instinctief voel ik dat het mis is. Ik ga zo snel mogelijk naar de “OPS”, een (ongepantserd) zeecontainer die dienst doet als operatieruimte van waaruit de patrouilles en operaties van de 13e MARNSCIE worden gecoördineerd. Die eerste paar minuten gaan voorbij als in een waas. Er wordt duidelijk wat er is gebeurd...
Een Viking ( pantservoertuig) van het 2e peloton is op een IED gereden.
17 April 2010, een zwarte dag uit mijn mariniers carrière en mijn leven.
Een doffe explosie doorbreekt de relatieve rust van de West-Dorafshan. Vanaf Combat Outpost Tabar is de klap goed te horen. Instinctief voel ik dat het mis is. Ik ga zo snel mogelijk naar de “OPS”, een (ongepantserd) zeecontainer die dienst doet als operatieruimte van waaruit de patrouilles en operaties van de 13e MARNSCIE worden gecoördineerd. Die eerste paar minuten gaan voorbij als in een waas. Er wordt duidelijk wat er is gebeurd...
Een Viking ( pantservoertuig) van het 2e peloton is op een IED gereden.
Iedereen doet waar hij voor is opgeleid en heeft getraind. De compagnie functioneert als één team. Aan het einde van de middag blijkt dat twee collega’s zijn gesneuveld. Het verschrikkelijke nieuws gaat snel de ronde over de COP en zal ons (militaire) leven voorgoed veranderen.
Als er militairen sneuvelen is er in Nederland en de media vooral aandacht voor de 'rampceremonie', de uitvaart en de toespraken van hoogwaardigheid bekleders. Terecht natuurlijk, alles om de gesneuvelden te eren en te herdenken.
Minder aandacht is er voor de eenheid die achterblijft en 'gewoon' doorgaat met de opdracht. De dag na de IED strike gaat het 1e peloton en het vuursteun peloton weer op voetpatrouille in de omgeving van de COP en na twee dagen later voeren wij met bijna de gehele marinierscompagnie ondersteunt door ANA en verkenners van de landmacht een operatie uit.
Als er militairen sneuvelen is er in Nederland en de media vooral aandacht voor de 'rampceremonie', de uitvaart en de toespraken van hoogwaardigheid bekleders. Terecht natuurlijk, alles om de gesneuvelden te eren en te herdenken.
Minder aandacht is er voor de eenheid die achterblijft en 'gewoon' doorgaat met de opdracht. De dag na de IED strike gaat het 1e peloton en het vuursteun peloton weer op voetpatrouille in de omgeving van de COP en na twee dagen later voeren wij met bijna de gehele marinierscompagnie ondersteunt door ANA en verkenners van de landmacht een operatie uit.
Tussen de patrouilles en operaties door praten wij met elkaar over wat er is gebeurt. 'De-fuzing' gesprekken onder leiding van Collegiaal Korps Netwerkers (CKN), maar ook tussen buddy’s en binnen teams zijn er gesprekken, veel gesprekken en wij herdenken.
Als op Kamp Holland de rampceremonie plaatsvind treden wij aan in de buitenring van Tabar samen met de Afghaanse politie en Afghaanse militairen. Even zijn er geen cultuur verschillen en zijn wij allemaal slechts mens.
Als op Kamp Holland de rampceremonie plaatsvind treden wij aan in de buitenring van Tabar samen met de Afghaanse politie en Afghaanse militairen. Even zijn er geen cultuur verschillen en zijn wij allemaal slechts mens.
Als de Hercules met Jeroen en Marc overvliegt geef ik het commando;
“brengt ere – groet”. Het vliegtuig maakt een bocht over Tabar en vervolgt zijn weg richting Kandahar. Wij schieten twee lichtgranaten af met onze 81 mm mortier. Twee lichtjes die langzaam doven… Symbolisch en een moment dat op mijn netvlies is gegraveerd. Daarna gaan wij door in verbondenheid, met kracht en toewijding, de waarden die het DNA van de marinier vormen, maar wij vergeten nooit.
Voor Jeroen en Marc:
“brengt ere – groet”. Het vliegtuig maakt een bocht over Tabar en vervolgt zijn weg richting Kandahar. Wij schieten twee lichtgranaten af met onze 81 mm mortier. Twee lichtjes die langzaam doven… Symbolisch en een moment dat op mijn netvlies is gegraveerd. Daarna gaan wij door in verbondenheid, met kracht en toewijding, de waarden die het DNA van de marinier vormen, maar wij vergeten nooit.
Voor Jeroen en Marc:
They shall grow not old, as we that are left grow old:
Age shall not weary them, nor the years condemn.
At the going down of the sun and in the morning,
We will remember them.
Age shall not weary them, nor the years condemn.
At the going down of the sun and in the morning,
We will remember them.
Noot: Patrouilleren, operaties uitvoeren en herdenken. Een ingrijpende gebeurtenis die mijn (mariniers) leven heeft veranderd. Ik ben anders gaan kijken naar leiderschap en de mens achter de marinier. Dit heeft mij gevormd, meer dan een militaire opleiding ooit zal kunnen doen.
RSS Feed