David Gilmour Pink Floyd My Song door Arie van Ingen
Toen Amy van Son namens Your Song mij vroeg of ik een blog wilde schrijven over “mijn nummer” was ik gelijk enthousiast. Muziek is erg belangrijk in mijn leven en muziek geeft mij kracht, troost en soms zelfs visie. Als behoorlijke Pink Floyd en David Gilmour fan kan het eigenlijk niet anders dan dat ik uit dat oeuvre een keuze maak.
Die is uiteindelijk gevallen op Comfortably Numb omdat dit nummer mijn snaren behoorlijk raakt. In 2005 stond ik te popelen om naar Afghanistan te gaan. Mijn houdbaarheid als marinier begon te verlopen en voordat ik die prachtige organisatie zou gaan verlaten wilde ik nog één keer op uitzending. De SRF missie ter ondersteuning van de verkiezingen was mijn kans daarop!
Alles in mijn leven moest wijken voor die missie. Als militair ben je daarvoor op aarde en vanaf het allereerste moment dat die missie in beeld kwam stond hij op mijn lijstje. Ik had geluk; in februari van dat jaar mocht ik met een klein clubje al vooruit om op verkenning te gaan voordat in de zomer het hele bataljon zou gaan. Eerste indruk; knaakenland, uitdagende omstandigheden, politieke valkuil en genoeg dreiging om je werk zo serieus mogelijk te nemen. Kortom: de verkenning was top en ik had er zin in!
Toen Amy van Son namens Your Song mij vroeg of ik een blog wilde schrijven over “mijn nummer” was ik gelijk enthousiast. Muziek is erg belangrijk in mijn leven en muziek geeft mij kracht, troost en soms zelfs visie. Als behoorlijke Pink Floyd en David Gilmour fan kan het eigenlijk niet anders dan dat ik uit dat oeuvre een keuze maak.
Die is uiteindelijk gevallen op Comfortably Numb omdat dit nummer mijn snaren behoorlijk raakt. In 2005 stond ik te popelen om naar Afghanistan te gaan. Mijn houdbaarheid als marinier begon te verlopen en voordat ik die prachtige organisatie zou gaan verlaten wilde ik nog één keer op uitzending. De SRF missie ter ondersteuning van de verkiezingen was mijn kans daarop!
Alles in mijn leven moest wijken voor die missie. Als militair ben je daarvoor op aarde en vanaf het allereerste moment dat die missie in beeld kwam stond hij op mijn lijstje. Ik had geluk; in februari van dat jaar mocht ik met een klein clubje al vooruit om op verkenning te gaan voordat in de zomer het hele bataljon zou gaan. Eerste indruk; knaakenland, uitdagende omstandigheden, politieke valkuil en genoeg dreiging om je werk zo serieus mogelijk te nemen. Kortom: de verkenning was top en ik had er zin in!
Arie van Ingen - Afghanistan Ergens eind juni van dat jaar zouden we vertrekken. Vlak voor vertrek had ik een gesprek met mijn toenmalige echtgenote. De relatie ging niet meer zo goed, we waren uit elkaar gegroeid en hoewel ze het iedere keer erg vond als ik weg was, vond ze het toch ook een zegen als ik weer ging. Tijdens dat gesprek spraken we af dat we allebeide de komende tijd dat ik in Afghanistan zou zitten eens goed na zouden denken over wat wij in de toekomst willen. We zouden in ieder geval nog niet gaan scheiden en we hoopten dat de afstand en het gemis de relatie wellicht goed zou doen.
Begin augustus was ik dan eindelijk in het operatiegebied en kon ik eindelijk doen waar ik zo lang naar uitgekeken had. Echter binnen 3 weken na aankomst kreeg ik van mijn echtgenote te horen dat ze wilde scheiden. Het moest meteen gebeuren en er was ook al een en ander in gang gezet. Ik moest maar terugkomen.
Begin augustus was ik dan eindelijk in het operatiegebied en kon ik eindelijk doen waar ik zo lang naar uitgekeken had. Echter binnen 3 weken na aankomst kreeg ik van mijn echtgenote te horen dat ze wilde scheiden. Het moest meteen gebeuren en er was ook al een en ander in gang gezet. Ik moest maar terugkomen.
Kut… daar sta je dan. De missie waar je zo naar uit keek, het werk waar je zoveel van houdt en samen met je buddies in vijandelijk gebied.
Wat doe je ? Ik denk dat ik er hooguit 5 minuten over nagedacht heb voordat ik besloot om te blijven. Niet de geestelijke verzorger, ook niet de maatschappelijk werker van Defensie, mijn aanstaande ex en zelfs niet mijn commandant konden mij nog op andere gedachten brengen.
Ze hebben het wel geprobeerd. Ze gaven aan dat huwelijk en gezin belangrijker zijn dan je werk. Maar ja, dit was mijn laatste kans en ik werkte samen met jonge gasten en onze werkwijze was nu eenmaal dat ik voorop ging en mijn oordeel was het oordeel van de groep. Ik voelde mij verantwoordelijk en ik zou het mijzelf nooit vergeven hebben als ik thuis mijn vuile was aan het opruimen zou zijn geweest en ondertussen iemand uit mijn team wat zou overkomen. Ik zou een levenslang rond blijven lopen met de gedachte dat het niet zou zijn gebeurd als ik voorop had gereden.
The one percent doctrine van een marinier in uitzendgebied zeg maar.
Wat doe je ? Ik denk dat ik er hooguit 5 minuten over nagedacht heb voordat ik besloot om te blijven. Niet de geestelijke verzorger, ook niet de maatschappelijk werker van Defensie, mijn aanstaande ex en zelfs niet mijn commandant konden mij nog op andere gedachten brengen.
Ze hebben het wel geprobeerd. Ze gaven aan dat huwelijk en gezin belangrijker zijn dan je werk. Maar ja, dit was mijn laatste kans en ik werkte samen met jonge gasten en onze werkwijze was nu eenmaal dat ik voorop ging en mijn oordeel was het oordeel van de groep. Ik voelde mij verantwoordelijk en ik zou het mijzelf nooit vergeven hebben als ik thuis mijn vuile was aan het opruimen zou zijn geweest en ondertussen iemand uit mijn team wat zou overkomen. Ik zou een levenslang rond blijven lopen met de gedachte dat het niet zou zijn gebeurd als ik voorop had gereden.
The one percent doctrine van een marinier in uitzendgebied zeg maar.
Ik bleef en probeerde mijn hoofd los te maken van de gedachtes aan een scheiding. Wat zou de toekomst brengen voor mij maar vooral voor mijn kinderen. Te jong om het te snappen maar te oud om er niet onder te lijden. Op de spaarzame vrije momenten die ik had, dacht ik daar toch veel over na en mijn hart bloedde bij de gedachten aan mijn kinderen. Gek genoeg was ik niet bezig met het aflopen van mijn relatie, iets in mij wist dat blijkbaar al en was ook allang akkoord gegaan, zonder dat ik het zelf wist.
Omdat ik zelf een kind van gescheiden ouders ben, weet ik wat er kan gebeuren als het een vechtscheiding zou gaan worden en ik wilde dat voorkomen. Die situatie waarbij je meer dan 5000 km weg zit, kwam ineens wel goed uit. We hebben de scheiding in alle rust per e-mail kunnen voorbereiden en toen ik terug kwam in november zijn we binnen 2 weken in goed overleg uit elkaar gegaan. Soms werkt afstand dus heilzamer dan je in eerste instantie zou vermoeden.
Omdat ik zelf een kind van gescheiden ouders ben, weet ik wat er kan gebeuren als het een vechtscheiding zou gaan worden en ik wilde dat voorkomen. Die situatie waarbij je meer dan 5000 km weg zit, kwam ineens wel goed uit. We hebben de scheiding in alle rust per e-mail kunnen voorbereiden en toen ik terug kwam in november zijn we binnen 2 weken in goed overleg uit elkaar gegaan. Soms werkt afstand dus heilzamer dan je in eerste instantie zou vermoeden.
Veruit de meeste dagen in Afghanistan was ik meer dan 16 uur in touw, veelal buiten de poort. Iedereen die in Afghanistan is geweest weet dat er buiten de poort een andere wereld is, een wereld waar verslapping en onderschatting dodelijk zijn. Je staat gewoon al die maanden op scherp en je brein draait op volle toeren. Ritten van soms wel 22 uur achtereen met bijna constante dreiging van ambush, IED of gewoon een lunatic die ineens het vuur op je opent. Je geest raakt in een trance en je enige focus is je werk zo goed mogelijk doen. Alle pijn die je voelt wordt minder belangrijk, dringt minder tot je door en is bij tijd en wijle zelfs helemaal weg. Dat dit mechanisme werkt bleek eens temeer toen ik mijn nierschotten scheurde en ik ondanks een continue bloedverlies en veel pijn gewoon door bleef werken. Werkelijk alles moest en kon wijken voor het uitvoeren van je opdracht.
Hoewel bovenstaande het misschien niet doet vermoeden kijk ik met veel plezier terug op mijn term in Afghanistan. Ik ben blij dat ik mijn eigen koers ben blijven varen en niet een reddingsactie heb verricht naar een zinkend schip dat niet te redden was. Mijn buddies en de muziek van David Gilmour hebben mij daarbij enorm geholpen. Er zijn veel momenten geweest dat ik erg verdrietig en eenzaam was maar met mijn buddies heb ik ook vreselijk gelachen. Daarbij komt; samen bijzondere en levensbedreigende avonturen meemaken blijkt toch ook voor joie de vivre te zorgen. Rust had ik alleen op mijn stretcher. ’s Nachts zette ik mijn MP3 speler aan en luisterde dan naar muziek die mij hielp om mijn energie en gedachtes te kanaliseren.
Hoewel bovenstaande het misschien niet doet vermoeden kijk ik met veel plezier terug op mijn term in Afghanistan. Ik ben blij dat ik mijn eigen koers ben blijven varen en niet een reddingsactie heb verricht naar een zinkend schip dat niet te redden was. Mijn buddies en de muziek van David Gilmour hebben mij daarbij enorm geholpen. Er zijn veel momenten geweest dat ik erg verdrietig en eenzaam was maar met mijn buddies heb ik ook vreselijk gelachen. Daarbij komt; samen bijzondere en levensbedreigende avonturen meemaken blijkt toch ook voor joie de vivre te zorgen. Rust had ik alleen op mijn stretcher. ’s Nachts zette ik mijn MP3 speler aan en luisterde dan naar muziek die mij hielp om mijn energie en gedachtes te kanaliseren.
Comfortably Numb gaat over het jezelf in een dusdanige toestand brengen dat je de realiteit aan kan. Een van de meest essentiële levenskunsten van een militair in een uitzendgebied, zeker als zijn thuisfront in elkaar stort. De zang is slecht; oude mannen met krakende stemmen. De teksten zijn erg toepasselijk op de situatie van toen maar misschien een beetje te pessimistisch (voor mij althans). Uiteindelijk is het de gitaar die het voor mij doet. Als Gilmour zijn gitaar aanraakt is het alsof hij een naald in mijn hart plaatst en het paradoxale van zijn nummer is dan ook dat het bijna onmogelijk is om zonder gevoel naar Comfortably Numb te luisteren.
Het is handig om jezelf gevoelloos te kunnen maken en om zo te overleven in een wereld die anders te zwaar voor je is maar het nog beter als je dan wel af en toe je gevoel nog even test. Ik deed dat met deze muziek. Comfortably Numb zijn is immers een middel en geen doel. Het was mijn middel om mijn doel te halen.
Mission accomplished!
Het is handig om jezelf gevoelloos te kunnen maken en om zo te overleven in een wereld die anders te zwaar voor je is maar het nog beter als je dan wel af en toe je gevoel nog even test. Ik deed dat met deze muziek. Comfortably Numb zijn is immers een middel en geen doel. Het was mijn middel om mijn doel te halen.
Mission accomplished!
Arie van Ingen is voorzitter van Stichting Dutch Marines en initiatiefnemer bij het Ministerie van Engagement.
RSS Feed