Door Niels Roelen
Volgens Coetzee was er eerst muziek en volgde pas daarna de gesproken tekst. Muziek is voor mij veel meer dan geluid en ritme, het is gevoel. Het gevoel dat ik zocht bij het schrijven van mijn tweede boek vond ik steevast in de muziek. Uit de nummers die ik gebruikte tijdens het schrijven van mijn tweede boek, maakte ik een playlist: RAUW!
(de oorspronkelijke titel)
Zes van deze achttien nummers zullen, in willekeurige volgorde, de komende tijd in feuilleton vorm worden gepubliceerd op Your Song. Bij elk nummer heb ik natuurlijk een deel van de bijbehorende passage uit mijn roman toegevoegd. Dit is deel 3.
Volgens Coetzee was er eerst muziek en volgde pas daarna de gesproken tekst. Muziek is voor mij veel meer dan geluid en ritme, het is gevoel. Het gevoel dat ik zocht bij het schrijven van mijn tweede boek vond ik steevast in de muziek. Uit de nummers die ik gebruikte tijdens het schrijven van mijn tweede boek, maakte ik een playlist: RAUW!
(de oorspronkelijke titel)
Zes van deze achttien nummers zullen, in willekeurige volgorde, de komende tijd in feuilleton vorm worden gepubliceerd op Your Song. Bij elk nummer heb ik natuurlijk een deel van de bijbehorende passage uit mijn roman toegevoegd. Dit is deel 3.
Uit: Leven na Uruzgan, Hoofdstuk 6 Deel III Noorwegen
Na het eten was Vik naar de kelder van hun barak gegaan. Volgens de zandloper aan de muur zat hij nu al twintig minuten in de eenvoudige sauna. Hij was alleen, door de glazen deur zag hij zijn kleren liggen op het latten bankje dat deed denken aan de kleed- kamers van een eenvoudige voetbalclub. Op het bankje lag een net stapeltje met zijn handdoek, schone sokken en een onderbroek. Het stapeltje er direct naast zag er minder geordend uit. Zijn T-shirt op de grond, zijn gevechtsjas half op het bankje. Een pijp van zijn broek lag op het vermolmde hout van het bankje, de ander raakte net het plasje water op de tegelvloer.
Na het eten was Vik naar de kelder van hun barak gegaan. Volgens de zandloper aan de muur zat hij nu al twintig minuten in de eenvoudige sauna. Hij was alleen, door de glazen deur zag hij zijn kleren liggen op het latten bankje dat deed denken aan de kleed- kamers van een eenvoudige voetbalclub. Op het bankje lag een net stapeltje met zijn handdoek, schone sokken en een onderbroek. Het stapeltje er direct naast zag er minder geordend uit. Zijn T-shirt op de grond, zijn gevechtsjas half op het bankje. Een pijp van zijn broek lag op het vermolmde hout van het bankje, de ander raakte net het plasje water op de tegelvloer.
Hij had een bericht gehad van Lot, de kinderen misten hem en zij ook, en ze hoopte dat hij het leuk had. Aan Ruth had hij zelf een berichtje gestuurd. Ze was zwanger, had ze hem geschreven, en hoewel hij twijfelde of het misschien van hem was, leek het hem beter om er niet naar te vragen en zo de dingen nog complexer te maken. Het leek hem een goed excuus om een punt achter hun relatie te zetten en verder nergens meer naar te vragen. Hij had het haar in een sms’je geschreven. Binnen tien minuten had hij een stuk of zes berichtjes van haar terug.
Eigenlijk hoopte hij op een bericht van Kim, maar van haar had hij sinds die avond in Trouw helemaal niets meer van gehoord. Waarom zou ze ook, Kim was van niemand, ze was van zichzelf en haar enige echte liefdes waren dansen en drugs. Misschien was hij beter af zonder Kim, maar zij was de enige die hij echt mistte. Vik vroeg zich af hoelang het zou duren voordat haar levens- stijl ook fysiek zichtbaar zou worden. Op haar site dacht Vik de eerste veranderingen in haar schilderijen al te kunnen zien; de ge- structureerde en spannende chaos leek plaats te maken voor bijna schizofrene doeken. Er sprak een voelbare angst uit haar werk, een donker en ongecontroleerd verlangen naar verlossing. Vooral de werken die ze maakte een dag of twee na een heftige trip waren heftig. Ze was onberekenbaar en onbereikbaar. Daarom juist wilde hij bij haar zijn.
Vik liep de sauna uit, met een armbeweging pakte hij de telefoon uit zijn zak en ging er weer terug de sauna in. Hij controleerde of hij bereik had en belde naar Lot. Drie keer liet hij de telefoon over- gaan en toen hing hij op. Hij bleef naar het scherm kijken en twij- felde, niet zozeer over wat hij ging zeggen, eerder hoe. Als Lot zou terugbellen, zou hij dan opnemen? De slechte ontvangst hier gaf hem altijd een excuus om alleen op te nemen als hij er zin in had. Vik belde opnieuw, de telefoon ging een aantal keren over en sprong op haar voicemail. ‘Hallo, met Lot.’ sprak haar vrolijke stem. ‘Ik ben er even niet, maar ik zou het leuk vinden als je wat voor me inspreekt.’ Vik hoorde de piep en liet een lachje ontsnappen.‘Lot, met mij. Vik.’ Alsof ze het anders niet zou begrijpen of geloven. ‘Als ik terug ben uit Noorwegen kom ik niet meer naar huis. Ik geloof niet dat ik nog van je houd, eigenlijk geloof ik niet dat ik nog weet wat houden van is en of mensen ertoe in staat zijn. Van een ander houden, bedoel ik. Mensen houden van zichzelf, en om daarvoor bevestiging te krijgen zoeken ze mensen om zich heen die zeggen dat ze van hen houden. Omdat we ons omringen met mensen die ons aardig vinden, denken we vaak ook dat we aardig zijn. Het zijn leugens, Lot, maar dat wist ik nog niet toen we trouwden. Neem het jezelf niet kwalijk.’
Vik had nog meer willen zeggen, maar hij hoorde opnieuw een piep die hem vertelde dat hij de maximale duur van het voicemail bericht had bereikt. Even keek hij met een holle blik naar zijn telefoon, alsof de telefoon de ingesproken boodschap nog een keer zou herhalen en hem daarna zou vragen of hij er zeker van was dat dit inderdaad het bericht is dat hij achter wilde laten. Toen zocht zijn wijsvinger de powerknop die bovenop zijn toestel zat, als hij hem kort zou indrukken zou het toestel slechts op stand-by gaan. Hij hield de knop ingedrukt tot op het scherm een rood blok met een witte pijl verscheen. ‘Zet uit’ stond er. Hij nam de telefoon in zijn linkerhand en liet met zijn vinger de pijl naar rechts bewegen.
Eigenlijk hoopte hij op een bericht van Kim, maar van haar had hij sinds die avond in Trouw helemaal niets meer van gehoord. Waarom zou ze ook, Kim was van niemand, ze was van zichzelf en haar enige echte liefdes waren dansen en drugs. Misschien was hij beter af zonder Kim, maar zij was de enige die hij echt mistte. Vik vroeg zich af hoelang het zou duren voordat haar levens- stijl ook fysiek zichtbaar zou worden. Op haar site dacht Vik de eerste veranderingen in haar schilderijen al te kunnen zien; de ge- structureerde en spannende chaos leek plaats te maken voor bijna schizofrene doeken. Er sprak een voelbare angst uit haar werk, een donker en ongecontroleerd verlangen naar verlossing. Vooral de werken die ze maakte een dag of twee na een heftige trip waren heftig. Ze was onberekenbaar en onbereikbaar. Daarom juist wilde hij bij haar zijn.
Vik liep de sauna uit, met een armbeweging pakte hij de telefoon uit zijn zak en ging er weer terug de sauna in. Hij controleerde of hij bereik had en belde naar Lot. Drie keer liet hij de telefoon over- gaan en toen hing hij op. Hij bleef naar het scherm kijken en twij- felde, niet zozeer over wat hij ging zeggen, eerder hoe. Als Lot zou terugbellen, zou hij dan opnemen? De slechte ontvangst hier gaf hem altijd een excuus om alleen op te nemen als hij er zin in had. Vik belde opnieuw, de telefoon ging een aantal keren over en sprong op haar voicemail. ‘Hallo, met Lot.’ sprak haar vrolijke stem. ‘Ik ben er even niet, maar ik zou het leuk vinden als je wat voor me inspreekt.’ Vik hoorde de piep en liet een lachje ontsnappen.‘Lot, met mij. Vik.’ Alsof ze het anders niet zou begrijpen of geloven. ‘Als ik terug ben uit Noorwegen kom ik niet meer naar huis. Ik geloof niet dat ik nog van je houd, eigenlijk geloof ik niet dat ik nog weet wat houden van is en of mensen ertoe in staat zijn. Van een ander houden, bedoel ik. Mensen houden van zichzelf, en om daarvoor bevestiging te krijgen zoeken ze mensen om zich heen die zeggen dat ze van hen houden. Omdat we ons omringen met mensen die ons aardig vinden, denken we vaak ook dat we aardig zijn. Het zijn leugens, Lot, maar dat wist ik nog niet toen we trouwden. Neem het jezelf niet kwalijk.’
Vik had nog meer willen zeggen, maar hij hoorde opnieuw een piep die hem vertelde dat hij de maximale duur van het voicemail bericht had bereikt. Even keek hij met een holle blik naar zijn telefoon, alsof de telefoon de ingesproken boodschap nog een keer zou herhalen en hem daarna zou vragen of hij er zeker van was dat dit inderdaad het bericht is dat hij achter wilde laten. Toen zocht zijn wijsvinger de powerknop die bovenop zijn toestel zat, als hij hem kort zou indrukken zou het toestel slechts op stand-by gaan. Hij hield de knop ingedrukt tot op het scherm een rood blok met een witte pijl verscheen. ‘Zet uit’ stond er. Hij nam de telefoon in zijn linkerhand en liet met zijn vinger de pijl naar rechts bewegen.
RSS Feed